Teza jest taka, że niby jego problem polegał na tym że nie miał dystansu do bliźnich. Wypalił się, potem go prlowcy genialni "psychologowie" wykurowali (ale w zasadzie to jego audycja była terapia psychoanalityczna, jako że jego słuchacze mieli większą wiedze o nim niż on o nich a to jest przeciez status analityka i pacjenta) i mógł zacząć żyć "normalnie". Końcowa scena albo jest metaforycznym spokojem ducha albo swego rodzaju oświeconym, zakrzywionym wszechświatem doskonałym, tak czy siak efektem terapii. Nie żebym był fanem podobnych zabobonów, nie mniej doceniam dobrą robote artystyczną.

Mam wątpliwości co do tego czy słuchacze mieli pozytywny wpływ na Jana i czy odzyskał spokój dzięki audycji. Raczej brak dystansu o którym piszesz, prowadził go do coraz większego obłędu. Odzyskanie równowagi spowodowało całkowite odcięcie się od problemów innych (scena w pociągu), ja tak to odebrałem. Pomimo to, bardzo dobra interpretacja, dzięki :)

Wg mnie ostatnia scena dzieje się wyłącznie w głowie Wilhelmiego. Otumanionej psychotropami głowie, co pokazuje scena w pociągu i jego głupkowato, nienaturalnie uśmiechnięta mina. Bohater wygląda na mocno naszprycowanego lekami, przez co ma teraz wywalone na historie i problemy innych ludzi. W swoich rojeniach widzi wszystkich, dla niego ważnych, ludzi, którzy wspólnie z nim, radośnie siedzą przy stole i sobie szczebioczą, a nasz bohater z głupawym uśmiechem delektuje się tą chwilą. Terapia w sanatorium pomogła, ale też niewiele z Jana zostało po niej w Janie. Taka jest moja interpretacja końcówki tego filmu.